پرتگاه

ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﺎﯾﯽ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﭘﺮﺗﺎﭖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﻓﺮﻭﭘﺎﺷﯽ ﺑﻮﺩ.
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻠﻮﻍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﯿﺪ...
ﻫﺮ ﻗﻄﻌﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﭘﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ!
ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﻫﺎﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺖ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺗﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ،ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ در اﺗﺎﻕ حبس میکنمو رو به آینه  ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﯾﺦ ﺯﺩﻩ ﺍﯼ  ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ.
ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﺁﻏﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ، ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻧﻄﻔﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺯﺍﯾﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﻣﻦ ﺿﺮﺑﺎﻥ ﻗﻠﺐ ﺍﯾﻦ ﺷﺒﻢ ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺗﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟؟